Pioniere di a musica ambientale, glam rocker, pruduttore, innovatore - in tutta a so carriera longa, produttiva è assai influente, Brian Eno hà attaccatu à tutti questi roli.
Eno hà difesu u puntu di vista chì a teoria hè più impurtante chè a pratica, una intuizione intuitiva piuttostu cà una meditazione di a musica. Utilizendu stu principiu, Eno hà realizatu tuttu da punk à techno à a nova era.
À u principiu era solu un tastierista in Roxy Music, ma hà decisu di lascià a banda in u 1973 è hà publicatu album strumentali atmosferichi cù u chitarrista di King Crimson Robert Fripp.
Hà perseguitu ancu una carriera solista, arregistrendu album d'arte rock (Here Come the Warm Jets è Another Green World). Rilasciatu in u 1978, l'album rivoluzionariu Ambient 1: Musicforairport hà datu u so nome à un generu di musica cù quale Eno hè assai assuciatu, ancu s'ellu hà cuntinuatu à liberà canzoni cù voce da u tempu à u tempu.
Hè diventatu ancu un pruduttore assai successu per artisti rock è pop è bandi cum'è U2, Coldplay, David Bowie è i Talking Heads.
A prima passione di Brian Eno per a musica
Brian Petru George San Ghjuvanni le Baptiste de la Salle Ino (nome pienu di l'artista) hè natu u 15 di maghju di u 1948 in Woodbridge (Inghilterra). Hà crisciutu in u Suffolk rurale, in l'area adiacente à a basa di a Forza Aria di i Stati Uniti, è era amatu di "musica marziana" da zitellu.
Stu stilu appartene à unu di i rami di u blues - doo-wop. Eno hà ancu ascoltatu rock and roll in a radiu militare di i Stati Uniti.
À a scola d'arte, hà familiarizatu cù l'opere di i cumpusitori cuntempurani John Tilbury è Cornelius Cardew, è ancu i minimalisti John Cage, La Monte Young è Terry Riley.
Guidatu da i principii di a pittura cuncettuale è di a scultura di u sonu, Eno hà cuminciatu à sperimentà cù i magnetofoni, chì chjamò u so primu strumentu musicale, è s'ispirò da l'orchestrazione di Steve Reich di It's Gonna Rain ("Piove").
Uniscendu à a troupe d'avanguardia di Merchant Taylor, hà ancu finitu cum'è vocalist in a rock band Maxwell Demon. Inoltre, da u 1969, Eno hè clarinetista à a Sinfonia di Portsmouth.
In u 1971, hà risuscitatu in prominenza cum'è membru di u gruppu glam originale Roxy Music, ghjucatu à sintetizzatore è processendu a musica di a banda.
L'imaghjini misteriosa è flamboyante di Eno, u so maquillaje è a robba brillanti cuminciaru à minacciari a primazia di u frontman di a banda Bryan Ferry. E relazioni trà i musicisti sò diventate tense.
Dopu avè liberatu dui LP (l'album di debut autotitulatu (1972) è u successu For Your Pleasure (1973)) Eno lasciò Roxy Music. U tippu hà decisu di fà prughjetti laterali, è ancu una carriera sola.
Prime registrazioni senza a banda Roxy Music
U primu album di Eno No Pussyfooting hè stata liberata in u 1973 cù a participazione di Robert Fripp. Per gravarà l'album, Eno hà utilizatu una tecnica chì hè stata più tardi chjamata Frippertronics.
A so essenza era chì Eno hà processatu a chitarra utilizendu ritardi è pause in loop. Cusì, hà imbuttatu a chitarra in u sfondate, dendu liberazione à i campioni. In parolle simplici, Eno hà rimpiazzatu i strumenti in diretta cù soni elettronichi.
Brian prestu prestu à registrà u so primu album solista. Era un esperimentu. Here Come the Warm Jets hà righjuntu u RU Top 30 Albums.
Un brevi stint cù i Winkies hà permessu à Eno di fà in una seria di spettaculi in u Regnu Unitu malgradu i so prublemi di salute. Meno di una settimana dopu, Ino hè statu hospitalizatu per pneumotorax (un prublema pulmonale seriu).
Dopu à ricuperà, si n'andò in San Francisco è si vidia un inseme di cartoline chì cuntenenu una opera cinese. Hè questu avvenimentu chì hà inspiratu Eno à scrive Taking Tiger Mountain (Per strategia) in u 1974. Cum'è prima, l'album era pienu di musica pop astratta.
L'innuvazione di u cumpusitore Brian Eno
Un accidente di vittura in u 1975 chì hà lasciatu Eno in lettu per parechji mesi hà purtatu à forse a so innuvazione più significativa, a creazione di musica ambientale.
Incapace di esce da u lettu è accende u stereo per affucà u sonu di a pioggia, Eno teorizeghja chì a musica puderia avè e stesse proprietà di a luce o di u culore.
Sona assai incomprensibile è astrattu, ma questu hè tuttu Brian Eno. A so nova musica duvia crià a so propria atmosfera, è ùn trasmette micca l'idea à l'ascultore.
In u 1975, Eno s'era digià immersa in u mondu di a musica ambientale. Hà liberatu u so album rivoluzionariu Discreet Music, u primu capitulu in una seria di 10 album sperimentali. Eno hà registratu u so travagliu nantu à a so propria etichetta, Obscure.
Cuntinuà una carriera
Eno hà tornatu à a musica pop in u 1977 cù Before and After Science, ma hà cuntinuatu à sperimentà a musica ambientale. Hà arregistratu musica per i filmi. Questi ùn eranu micca veri filmi, hà imaginatu trame è hà scrittu soundtracks per elli.
À u listessu tempu, Eno divintò un pruduttore assai cercatu. Cullaburò cù a banda tedesca Cluster è ancu cù David Bowie. Cù l'ultimu Eno hà travagliatu nantu à a famosa trilogia Low, Heroes and Lodger.
Inoltre, Eno hà criatu una compilazione originale senza onda intitulata No New York, è in u 1978 hà iniziatu una alleanza longa è fruttuosa cù u gruppu di rock Talking Heads.
A so prominenza in u gruppu hà aumentatu cù a liberazione di More Songs About Buildings and Food and Fear of Music in 1979. U frontman di a banda, David Byrne, hà ancu creditu à Brian Eno cù quasi tutti i brani.
In ogni casu, e relazioni strette cù l'altri membri di a squadra acceleranu a partenza di Brian da u gruppu. Ma in u 1981 si sò riuniti per registrà My Life in the Bush of Ghosts.
Stu travagliu hè diventatu famosu grazia à a cumminazzioni di a musica elettronica è a percussione inusual. Intantu, Eno cuntinuò à raffinà u so generu.
In u 1978 hà liberatu Music for Airports. L'album era destinatu à rassicurà i passageri di l'aerei è allevà da a so paura di volà.
Produttore è musicista
In u 1980, Eno hà cuminciatu à cullaburazione cù u cumpusitore Harold Budd (The Plateaux of Mirror) è u trombettista d'avanguardia John Hassell.
Hà travagliatu ancu cù u pruduttore Daniel Lanois, cù quale Eno hà criatu unu di i gruppi di più successu cummerciale di l'anni 1980 - U2. Eno hà guidatu una seria di gravazioni di sta banda, chì hà fattu U2 musicisti assai rispettati è populari.
Duranti stu periodu freneticu, Eno hà cuntinuatu à dedicà à u so travagliu solista, arregistrendu a canzone On Land in u 1982, è in u 1983 l'album di tema spaziale Apollo: Atmospheres & Soundtracks.
Dopu chì Eno hà pruduttu l'album solista di John Cale Words for the Dying in u 1989, hà cuminciatu à travaglià in Wrong Way Up (1990). Era u primu discu in parechji anni induve a voce di Brian puderia esse intesa.
Dui anni dopu, hà vultatu cù prughjetti in solitaria L'Assemblea Shutov è Nerve Net. Dopu in u 1993 hè vinutu Neroli, a colonna sonora di u filmu postu postu di Derek Jarman. In u 1995, l'album hè statu rimasterizatu è publicatu sottu u nome Spinner.
Ino ùn hè micca solu un musicista
In più di u so travagliu musicale, Eno hà ancu spessu travagliatu in altri spazii di i media, cuminciendu cù u 1980 video in format verticale Mistaken Memories of Medieval Manhattan.
Inseme cù l'installazione d'arte di u 1989 per l'apertura di un santuariu shintoista in Giappone è l'opera multimediale Self-Preservation (1995) di Laurie Anderson, hà ancu publicatu u ghjurnale A Year with Swollen Appendices (1996).
In u futuru, hà ancu creatu Generative Music I - intros audio per un computer di casa.
In l'aostu di u 1999, Sonora Portraits hè stata liberata, cù e cumpusizioni precedenti di Eno è un librettu di 93 pagine.
Intornu à u 1998 Eno hà travagliatu assai in u mondu di l'installazione di l'arti, una seria di i so soundtracks di l'installazione cuminciaru à apparisce, a maiò parte di i quali sò stati liberati in quantità limitati.
2000 anni
In u 2000, hà fattu squadra cù u DJ tedescu Jan Peter Schwalm per a liberazione di musica giapponese Music for Onmyo-Ji. U duo hà guadagnatu ricunniscenza in u mondu l'annu dopu cù Drawn from Life, chì hà marcatu u principiu di a relazione di Eno cù l'etichetta Astralwerks.
The Equatorial Stars, publicatu in u 2004, hè a prima cullaburazione di Eno cù Robert Fripp da Evening Star.
U so primu album vocale solista in 15 anni, Another Day on Earth, hè statu publicatu in u 2005, seguitu da Everything That Happens Will Happen Today, una cullaburazione cù David Byrne.
In u 2010, Eno hà firmatu à l'etichetta Warp, induve hà publicatu l'album Small Crafton a Milk Sea.
Eno hà tornatu à u so stile di registrazione cù Lux à a fini di u 2012. U so prossimu prughjettu era una cullaburazione cù Karl Hyde di Underworld. L'album finitu Someday World hè stata liberata in maghju 2014.
Eno hà tornatu à u travagliu in solitaria in 2016 cù The Ship, chì era custituitu di duie piste longu cù una durata tutale di 47 minuti.
Eno hà cullaburatu cù u pianista Tom Rogerson in tuttu u 2017, risultatu in l'album Finding Shore.
Nanzu à u 50u anniversariu di l'atterrissimu lunare, Eno hà publicatu una edizione rimasterizzata di Apollo: Atmospheres & Soundtracks in 2019, chì includenu tracce supplementari.